ياسي و حموم،‌ ماچ و دلبري

توي متني كه درمورد همه كاراي يادگرفته ياسمين گلي نوشتم يادم رفته بود بنويسم كه ني ني عشق آب و عشق حمومه. هي به خودم مي سپردم كه برم و اين مطلب رو بهش اضافه كنم ولي خب يادم مي رفت. آخه ناناسي خاله برخلاف كودكي خاله هدي، تا قبل از سفر به كيش عشق حموم بود اساسي. اما،‌ ديشب كه ماماني و مامان ندا اونو بردن حمام، ديدن كه ديگه دخمله توي وان حمامش نميشينه و ملتمسانه ماماني رو ميگرفته تا از توي وان بلندش كنه و فقط دستش رو كمي زير آب ميگرفته. اينجا بود كه فهميديم بچه از آب ترسيده. مامان و باباي گلي خانم طبق گفته هاي خودشون فقط يكبار سوار كشتي تفريحي شدن كه اونم شب بوده و دريا نامعلوم و درضمن خيلي به دخمل خانم خوش گذشته چون با موسيقي فقط مي رقصيده. اما اونور قضيه اينه كه چرا و به چه علت ني ني از كنار دريا و حتي ماسه ها هم مي ترسيده و اين ترس اونقدر زياد شده كه از نشستن توي وان حمامش كه كلي ذوقشو مي كرد هم امتناع ميكنه. يه فرضيه خاله هدايي ميگه احتمالاً مامان و باباي ياسي خانم كه اوج شجاعت و نترس بودن هستن با بچه سوار قايق موتوري شدن و چون مي دونن همه ما حساسيم و كلي سفارش كرديم قضيه رو لو نمي دن. (هرچند باباش روش نميشه ولي مامانش حتماً منو ميكشه)

شب جمعه، چهارم اسفند ماه دخمل خانم تشريف آوردن خونه ما، همون موقع هم خانواده بابايي محمد كوچول منزل ما بودن، دخمله يك دلربايي مي كرد كه نگو. بغل هيچكدوم از مهمونا نرفت ولي هرچه در چنته داشت رو كرد، بدون اينكه خجالت بكشه يا غر بزنه. بغل خودموني ها هم دست به دست مي شد. چقدر كه جلوي فاميل عمو عليرضا خودشو براي عموش لوس كرد و بغلش رفت و خنديد. كل چيزايي كه باباجون خواستن رو اجرا كرد. مثلا باباجون ميگفتن خاله هدي كو؟ سرشو ميگردوند طرف من. ميگفتن عمو عليرضا كو؟ ماماني كو؟ خاله سارا كو؟ همه رو درست جواب ميداد. چراغ كو؟ با انگشت خوشگلش اشاره ميكرد به لوستر و ميگفت ايييي. تا گفتيم ياسي لي لي حوضك كن،دوباره انگشت اشاره اش رو مياورد و با صداي نازكش ميگفت گيلي گيلي.... ماهه نازناز خانم ما. يه عالمه هم با صداي بلند د د د د و ننه ننا و خ خ خ كرد و جيغ كشيد و خنديد. كلي دلمونو باز كرد اونشب. همه دعا كرديم انشااله محمد كوچول هم زودي بياد خونه و با ياسمين گلي برامون نمك بريزن. تا الان كه ياسي خانم عاشق همه بچه ها بوده و ذوق ميكرده باهاشون بازي كنه اميدوارم به محمد كوچول هم به ديد يه همبازي و نه يه هوو! نگاه كنه و حسادت نكنه. البته همه ميدونن، حسادت تو خون ما نيست!

ديشب، جمعه پنجم اسفند، من و ماماني و بابايي يه سر رفتيم خونه ياسي خوشگله (خاله سارا و عمو عليرضا منزل ما بودن)، بعداز حمام كردن ياسي ناناسي توسط ماماني و مامان ندا، خانواده بابايي ياسمين خانم اومدن بالا پيش ما، ياسمين گلي هم توي روروك خونه رو دور مي زد و نمك ميريخت. رفت سمت ماماني من و ماماني يه بوسش كردن و قربون صدقه اش رفتن. يهو دستشو دراز كرد و صورت ماماني رو گرفت و يه ماچ آبدار كرد. ماماني از خوشحالي نمي دونست چيكار كنه و معلوم بود كه اشك شوق تو چشماشه و اگه روش ميشد گريه ميكرد.

ياياسي باهوش ما، خيلي كارا رو با نگاه كردن تكرار ميكنه. يكيش صدا درآوردن با دهنشه. نمي دونم چه طور توضيح بدم. وقتي زبونتونو محكم از سقف دهان به كف دهان ميزنين يه صدايي مثل لا، لا محكم و با ريتم توليد ميشه. اوايل كه اينكارو ميكرديم ياسي ناناسي با صداي توليد شده جذب ميشد و با دقت نگاه ميكرد و يه صداي ريزه اي كه نادرست ادا مي شد رو توليد ميكرد ولي از اونجاييكه توي دو تاخونه باباجوناش هرروز باهاش تمرين ميشد الان خوشگله موقعي كه خوشحاله يا داره بازي ميكنه براي خودش اين كار رو درست انجام ميده و درست صدا رو توليد ميكنه. ناناسي خود خودمه